Miasto Tarnów zawdzięcza swe początki Leliwitom z Melsztyna. W 1327 roku Spicymir z Melsztyna nabył na własność osadę Tarnów, dla której uzyskuje od króla Władysława Łokietka prawa miejskie w 1328 roku. W 1330 roku z połączonych osad Tarnów Wielki i Tarnów Mały król ustanawia nowe miasto dokumentem z dnia 7 marca, które otrzymało nazwę Tarnów i które stało się prywatną własnością rodu Leliwitów. Spicymir i jego następcy, Tarnowscy, przyczyniają się do wszechstronnego rozwoju miasta. W celu pogłębienia życia religijnego m. in. zamierzają sprowadzić do miasta franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych założony przez św. Franciszka z Asyżu w 1209 roku). Po 5 latach starań zamiary te zrealizował w 1459 roku Jan Amor Tarnowski, właściciel miasta, kasztelan krakowski, wojewoda sandomierski.

Kościół został dobudowany do klasztoru od strony północnej, w miejsce rozebranych cel zakonnych, w latach 1752-1776. Po kasacie bernardynek (1781 r.) przekazano go bernardynom w 1789 roku.  Kościół jest orientowany, murowany z cegły i kamienia, jednonawowy. Posiada krótkie, prostokątne prezbiterium, przesunięte z osi kościoła na południe. Przy prezbiterium od południa przylega zakrystia, a od północy kaplica Miłosierdzia Bożego i Matki Bożej Bolesnej. Do nawy od strony zachodniej przylega kruchta, a nad nią wznosi się wysunięty do wnętrza nawy chór muzyczny, który wsparty jest na szerokim łuku - dawniej służył jako oratorium dla sióstr.